در سال 1841 ، فردریک دو مولینز از انگلیس اولین مقاله تحقیقاتی در مورد طراحی لامپ رشته ای ساخته شده از گرد و غبار زغال سنگ بین دو سیم پلاتین را در یک حباب خلاء منتشر کرد.

در سال 1845 گون دبلیو. استارتاپ آمریکایی مقالاتی راجع به لامپ رشته ای که وی اختراع کرده است ، شامل رشته های کربن بود. مدتی نگذشت که این مقاله ارائه شد تا اینکه درگذشت. چیزهای کمی درباره او غیر از اطلاعاتی که در مقاله وی نوشته شده است شناخته شده است.

در سال 1851 ، ژان آژوین رابرت هودین لامپ های رشته ای را در شهر بلوی فرانسه نشان داد. لامپ های ساخته شده وی در موزه Château در Blois به نمایش گذاشته شده است.

در سال 1872 ه. ن. لودجین یک لامپ رشته ای اختراع کرد. در سال 1847 مقاله ای درباره اختراع خود نوشت.

در میان رقبائی که به توماس ادیسون نزدیک شده بود یک دانشمند آلمانی-آمریکایی به نام هاینریش گوبل بود که ادعا کرد اولین لامپ را در سال 1854 ساخته است: یک رشته ذغال بامبو در یک بطری خالی برای جلوگیری از اکسیداسیون. به گفته برخی ، او اولین لامپ خود را پنج سال پیش ساخته است. لوئیس لاتیمر نشان داد كه حبابهایی كه گوبل ظاهراً در دهه 1850 ساخت ، خیلی زودتر ساخته شد. وی شیشه ساز را پیدا کرد که کلاهبرداری را به وی نشان داد. در سال 1893 ، در اختلاف نظر درمورد مطالب متناقض ، قاضی ادعای گوبلز را به کلی رد کرد.

بازار یابی
جوزف ویلسون سوان (1914-1924) فیزیکدان و شیمی دان انگلیسی بود. در سال 1850 کار روی یک تکه ذغال در کوزه شیشه ای حباب هوا شروع شد. در سال 1860 او توانست وسایل عملی را به نمایش بگذارد ، اما نبود خلاء مناسب و منبع الکتریکی باعث کاهش عمر و کارایی لامپ وی شد. پمپ های بهتر در اواسط دهه 1870 اختراع شدند و سوان دوباره آزمایش را شروع کرد. با کمک چارلز استرن ، که در پمپ های خلاء کار می کرد ، Swan روشی را تدوین کرد که مانع از تبدیل شدن لامپ اصلی وی به مشکی شد. در 18 دسامبر سال 1878 لامپ با استفاده از میله کربن نازک در نشستی از انجمن شیمیایی نیوکاسل نشان داده شد و سوان کار خود را در جلسه آنها در 17 ژانویه 1879 توصیف کرد. وی همچنین آن را به 700 نفر نشان داد که در 3 فوریه 1897 در کنفرانس ادبی و فلسفی نیوکاسل شرکت کردند. این لامپ ها از میله کربن لامپ استفاده کردند. قوس به جای رشته کربن نازک ، بنابراین مقاومت کمتری داشت و برای تأمین جریان مورد نیاز ، رسانای بسیار بزرگی را لازم داشت ، که از نظر اقتصادی مقرون به صرفه نبود. آنها همچنین امکان شناسایی لامپ رشته ای با خلاء نسبتاً قوی ، هدایت کربن و رسانای پلاتین را فراهم کردند. علاوه بر این ، نیاز به گردش کاری بالا باعث شده طول عمر آنها بسیار کوتاه باشد. سوان توجه خود را به رشته های کربن بهتر و وسایل جانبی که انتهای آن را می چسباند ، تبدیل کرد. او برای درست كردن ریسمان كاغذ روش كار با پنبه را اختراع كرد و ماده 4933 را در سال 1880 در انگلستان معرفی كرد. از همان سال ، وی نصب لامپ های روشنایی در خانه ها و نقاط داغ در انگلیس را آغاز کرد و شرکت وی از اوایل دهه 1880 شروع به کار کرد.

در آمریکای شمالی نیز ، پیشرفت موازی با انگلیس حاصل شد. در 24 ژوئیه 1847 ، جراح برق ، هنری وودوارد و همکارش متیو ایوانز مقاله ای را در تورنتو نوشتند. آنها لامپ های خود را با اندازه و شکل های مختلف میله کربن در یک استوانه شیشه ای پر از نیتروژن ساختند. وودوارد و ایوانز سعی کردند لامپ های خود را به بازار عرضه کنند اما ناموفق بودند. آنها کار خود را با فروش اوراق خود در سال 1897 به توماس ادیسون پایان دادند (مواد 0 ، 181 ، 613 در ایالات متحده).

توماس ادیسون تحقیقات جدی را برای توسعه لامپ رشته ای در سال 1878 آغاز کرد. وی اولین مقاله خود "بازگرداندن لامپ لامپ" را در 14 اکتبر 1878 نوشت (مواد 0 ، 214 ، 636 در ایالات متحده). وی پس از آزمایشهای زیادی با پلاتین و سایر فلزات ، دوباره به کربن تبدیل شد. اولین آزمایش موفق وی در 22 اکتبر 1879 انجام شد و 13.5 ساعت به طول انجامید. ادیسون به تغییر طراحی خود ادامه داد و در 4 نوامبر 1897 ، وی مقاله (مواد 0 ، 223 ، 898 در ایالات متحده) را به عنوان یک لامپ با "رشته های كربن یا نوار پیچیده شده در اطراف سیم های انتقال پلاتین" ثبت كرد. اگرچه او روش های ساخت فیبر کربن را توصیف کرد ، از جمله "نخ نخ با پارچه های کتان و کربن و کاغذهایی که به روش های مختلفی پوشیده شده اند" ، اما چند ماه بیشتر از معرفی این مقاله نگذشت که ادیسون و تیمش فهمیدند که ذغال بامبو می تواند دوام بیشتری داشته باشد. از 1200 ساعت.